Het is een wonder dat Anne nog leeft

“Anne lag bewegingloos op het asfalt, het ergste beeld dat je je als ouder kunt voorstellen”, vertelt Wouter. Ze wordt onmiddellijk naar het Emma Kinderziekenhuis in Amsterdam gebracht. “In een politieauto vlogen we erachteraan. Elke keer als de ambulance even afremde, hield ik mijn hart vast. Ik wilde alleen maar dat ze doorreden.”

Onwerkelijk

In het AMC wordt Anne meteen geopereerd. “Ondertussen wachtten wij in de Ronald McDonald Huiskamer. Uren later mochten we naar haar toe. Het beeld van Anne in dat ziekenhuisbed was zo onwerkelijk. Een grote, roestvrijstalen stellage om haar bekken, infuuspompen en allerlei metertjes en slangetjes: dat beeld blijft ons bij.”

Drie weken lang wordt Anne in coma gehouden. Haar situatie is kritiek. “Ze had liters bloed verloren en haar bekken lag in puin. Ze had onder andere een gescheurde milt en ernstige nierschade.” Leonie en Wouter willen alleen maar bij haar zijn. “Naast haar bed stond een fauteuil. Echt slapen doe je daar niet. Helemaal niet in het begin, toen Anne dwars door haar slaapmedicatie heen wakker werd.” Een eerste teken van Annes ongekende energie en kracht. “De artsen hadden nog nooit meegemaakt dat iemand de eerste dag al de ogen opent.” Maar het wakker worden maakt Anne in de war. Door de medicatie werkt haar kortetermijngeheugen niet goed. “‘Papa, wat doe ik hier. Ik wil hier niet zijn. Ik wil naar huis’, zei ze elke paar minuten”, vertelt Wouter. “Haar paniek was hartverscheurend.”

Rake woorden

Leonie en Wouter kunnen terecht in Ronald McDonald Huis Emma Amsterdam. “We bleven bij haar bed, maar moesten zelf ook af en toe slapen, even douchen. Continu heen en weer rijden naar huis, drie kwartier verderop, was geen optie. Het Huis was echt een uitkomst. Een tijdje werden er in het Huis zelfs maaltijden gebracht door cateraars. Dat was zo welkom, we hadden helemaal geen tijd om boodschappen te doen.” Tweeënhalve maand verblijven ze in het Huis. De warmte en onbaatzuchtige inzet van de vrijwilligers maken grote indruk. “Je kon met iedereen een gesprek voeren, en ze voelden het ook aan als je daar even geen zin in had”, vertelt Leonie. “De tuinman die een paar rake woorden zegt, een vrijwilliger die staat te boenen, het management dat alles voor je regelt: we hadden niet zonder gekund”, zegt Wouter.

Durven ademhalen

Leonie en Wouter trekken begin maart in het Huis, vijf dagen voor de lockdown tijdens de eerste coronagolf. Hun andere dochters, Mieke (5) en Renske (9), mogen vanwege de strikte bezoekregeling niet naar hun zus in het ziekenhuis. Ze worden opgevangen bij opa’s en oma’s. Als de maatregelen uiteindelijk versoepeld worden, zijn Mieke en Renske in de weekenden in het Huis. “Het was zo fijn om te ontbijten met zijn vieren. Samen grapjes maken, hun kleine ruzietjes horen – dan durfden we weer heel even adem te halen.”

Na drie weken wordt Anne wakker gemaakt uit haar coma. En terwijl de operaties zich blijven opstapelen – de teller staat inmiddels op zestien – maakt Anne verbazingwekkende sprongen in haar vooruitgang. “Keer op keer laat ze de artsen versteld staan. Haar linkerbeen deed bijvoorbeeld niets meer, de fysiotherapeut begon heel voorzichtig met kleine oefeningen. Maar zodra ze naar de oefenzaal mocht en de loopbrug zag, moest en zou ze dat ding aflopen. En daar ging ze, uitgemergeld. Sindsdien is Anne power een begrip op die afdeling.”

Tweede thuis

Na tweeënhalve maand in het AMC start Annes revalidatietraject in een kliniek in Beetsterzwaag, in het noorden van het land. Opnieuw kan het gezin dicht bij haar zijn. Dit keer in de Hoeve, vakantiehuis van het Ronald McDonald Kinderfonds. Ook gezinnen met een kind in het nabijgelegen revalidatiecentrum kunnen daar terecht. “De ontvangst was zo warm, de omgeving heerlijk groen: precies wat we nodig hadden. We voelden ons meteen thuis.”Het gezin gaat regelmatig een eindje fietsen, door de velden, of naar een ijssalon in de buurt. “Anne kon dan in de rolstoelfiets van het vakantiehuis. Eindelijk weer eens de wind door haar haren. Dankzij Annes power kon ze al snel in de weekenden ook bij ons in het vakantiehuis verblijven. Sliep ze eindelijk weer in een gewoon bed, en hadden we avonden samen als gezin.

‘Na viereneenhalve maand lieten we het vakantiehuis als ons tweede thuis achter’

We keken Harry Potter in de huiskamer, onze dochters hielden een kinderdisco met andere gezinnen. En de wijkverpleegsters die ’s avonds Annes infuus kwamen controleren, leerden haar Fries spreken. Toen we na viereneenhalve maand vertrokken, met een indrukwekkend uitzwaaicomité van wel twintig vrijwilligers, was het alsof we ons tweede thuis achterlieten.”

“We zijn nu thuis met Anne, en het avontuur is nog niet klaar. Maar we zijn zo dankbaar dat ze er nog is. En we zijn ontzettend trots op haar, en op ons vijven als gezin. Het blijft spannend, maar samen kunnen we dit aan.”