22 februari 2024 werd een hele lange dag vol emoties en nieuwe dingen. Na een zwangerschap van 27 weken en 2 dagen werden we ineens ouders. Rond half drie 's nachts kon ik de sterker wordende weeën echt niet meer ontkennen (hoe graag ik ook wilde) en moest het kindje gehaald worden. Nog geen drie kwartier later werd onze hele kleine jongen geboren in een kamer vol artsen en verpleegkundigen. Hij werd naast me neergelegd en klaargemaakt voor z’n rit naar de NICU-afdeling. Er werd ons verteld dat zijn start goed was. Wij hadden geen idee en (gelukkig) al helemaal niet over wat ons allemaal nog te wachten stond de komende tijd, wij verkeerden in de natuurlijke noodstand die ons lichaam blijkbaar heeft.
We kregen beschuit met muisjes, maar ons kindje was niet bij ons. Verpleegkundigen en artsen liepen de geboortekamer in en uit, het kolven werd opgestart en we vonden onze weg op de NICU tussen piepjes, alarmen en de couveuse met onze kleine jongen en heel veel slangetjes en snoertjes. We maakten kennis met wat een van onze belangrijkste dagtaken zou gaan worden: buidelen. Huid op huid met onze kleine man liggen om hem zoveel mogelijk comfort te bieden. Een onbeschrijfelijk mooi en tegelijkertijd spannend moment met zo’n klein en fragiel mannetje. Een eerste moment alleen met z’n drieën, waarna ook z’n naambordje bij z’n kamer kon worden aangepast van ‘jongen’ naar ‘Loek'.
Op 23 februari werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, maar Loek zou nog wel een aantal weken moeten blijven. Gelukkig was er plek voor Jelle en mij in het Ronald McDonald huis. Met onze spullen, een bos bloemen en een rolstoel, maar zonder Loek, verlieten we het ziekenhuis. We lieten de navigatie ons de weg wijzen en werden ontvangen in het Ronald McDonald huis. Tot dat moment was dat iets waar wij weleens van hadden gehoord en eens een donatie voor hadden gedaan, maar waarvan we niet zo goed wisten wat het inhield. Inmiddels weten we dat heel goed. Het huis in Leiden is voor ons een waardevolle plek geworden waar we met gemixte emoties, maar een warm gevoel aan terugdenken. Het is een plek geworden waar we 53 nachten hebben kunnen bijtanken om vervolgens de dag even rustig op te starten en waar we ‘s avonds in bed de positieve dingen van de dag ophaalden. Het is een plek waar we bezoek van familie en vrienden konden ontvangen en waar we steun en ervaringen deelden met andere ouders. Oftewel; een plek waar niemand voor z'n plezier is, maar die wel energie en rust geeft in tijden waarin dat heel hard nodig is.
Zonder deze plek hadden wij niet dagelijks de artsenvisite om half 10 kunnen bijwonen, 5 uur met Loek kunnen buidelen, 7x kunnen kolven en zoveel mogelijk verzorgingsmomenten zelf kunnen verrichten. Door het Ronald McDonald huis konden wij zoveel als we wilden (en dat was veel!) bij Loek zijn en er voor hem zijn als dat nodig was. Wij zijn ervan overtuigd dat dit aan zijn groei en ontwikkeling op de NICU-afdeling heeft bijgedragen en zijn heel dankbaar met de vrolijke en gezonde jongen die hij nu is!
Zelf zijn we na thuiskomst (na ook nog 19 nachtjes in het ziekenhuis in Gouda) weer uit de noodstand gekomen en hebben het 'gewone' leven langzaamaan weer op kunnen pakken. Voor mij betekent dat naast werken ook weer sporten. Het is een mooi en uitdagend doel om toe te werken naar de halve marathon in de stad die een bijzondere betekenis voor ons heeft gekregen en dat ook nog eens op moederdag (m'n tweede, want die heb ik vorig jaar door Loek z'n vroege komst cadeau gekregen ;-)! Dit doel wordt nog mooier als ik hiermee ook een mooi bedrag bij elkaar kan verzamelen voor het Ronald McDonald huis in Leiden, zodat ook andere ouders energie en rust kunnen krijgen tijdens hun moeilijke momenten. Draag jij ook bij?
