247-round action2 family bed blokken calendar chevron-right-blue cup daynight zon-maan EnvelopeSimple euro facebook family family Combined Shape flipflops gaming gift-together geef-samen kado group group vrijwilliger hands heart hearts-2 bike run home-walk Fill 1 houses huiskamer map Path nachtzoen open %% projects Download QR-code rolstoel Fill 1 Combined Shape siblings Combined Shape sofa star star teddy time time train twitter Combined Shape washing-machine whatsapp youtube

Halve marathon Eindhoven uit dankbaarheid

€  / €2.500

Doneer aan deze actie

Maartje Geven

Voor Ronald McDonald Huis Zuidoost Brabant

Ons verhaal

Op 15 mei 2023 kregen wij bij onze eerste echo een verassing te zien. Niet één, twee, maar drie kloppende hartjes! Na een goede week vol spanningen en vragen waren we ontzettend trots en blij, want wie overkomt dit nu spontaan? Al snel dachten we; dit moet zo zijn, en gingen er vól goede moed voor.

Een spannende zwangerschap vol risico’s was het enige wat zeker was. We merkten al snel dat we met veel hoop en vertrouwen heel ver kunnen komen. Elke twee weken hadden we een echo met controles. Alles ging ontzettend goed, op wat rugklachten na. Die rug kreeg het steeds zwaarder te verduren en daarom ging ik vanaf 1 september volledig in de ziektewet. Op 5 september nam ik afscheid van alle lieve kindjes en collega’s op mijn werk. Dit deed ik met het idee om af en toe nog langs te komen voor een kopje koffie en knuffels. Helaas had ik vóór de ziekenhuis controle van 6 september een gek onderbuikgevoel over hoe de uitslagen ging zijn. Bart was gelukkig nog vol goede moed. 

Tijdens de controle bleek dat Mees minimaal gegroeid was ten opzichte van de voorgaande echo. Hij kreeg niet meer genoeg voeding door de navelstreng en de kans dat hij in de komende uren/dagen zou overlijden in mijn buik was groot. Elke dag op en neer voor een CTG scan werd toen afgesproken. Maar nog geen half uur later bleek mijn baarmoedermond zo verkort te zijn dat we moesten blijven. Niet op en neer voor spullen maar ik moest acuut plat.

Een heftige avond in het ziekenhuis vol gesprekken/keuzes en verdriet volgde. Weeënremmers werden gestart en de longrijpingsprikken werden gegeven. Dat zou onze jongens helpen als ze toch al geboren zouden gaan worden. Maar zo lang mogelijk zwanger blijven was het plan. Hoe verdrietig dat ook was, want hierbij zouden we Mees gaan verliezen. Op de dagen die volgden was Mees degene die ik het beste bleef voelen. Gelukkig! En ook op de CTG scan was steeds te zien dat ze alle drie nog heerlijk aan het trappelen waren.

En daar waren ze ineens! Van zondag op maandag met precies 25 weken. Bas besloot op 10 september geboren te worden en Sam en Mees niet veel later op 11 september. Een paar uur zaten we op een roze wolk. Wat waren we trots dat onze drie jongens huilde bij de geboorte en we ze zelfs al eventjes vast konden houden!

En dan word je op dinsdag ontslagen in het ziekenhuis, het Ronald McDonald zat toen nog vol. Waar blijf je dan? Je kindjes liggen zó kritiek en wij zouden thuis moeten gaan slapen? De verpleegster liet ons zeker nog een nachtje in het ziekenhuis als er geen plek vrij kwam. Maar toch konden we s ’avonds gelukkig nog terecht.

Daar ga je dan s ’avonds, niet aan het einde van de gang naar bed, maar weglopen uit het ziekenhuis om te kunnen rusten. Het voelt alsof je uit elkaar word gerukt. En je mannetjes in het ziekenhuis in de steek laat… Want in die eerste kraamperiode hoor je je kind(jes) toch naast je en heel dichtbij je te hebben?

Dit was niet de kraamperiode die we voor ogen hadden maar we moesten het ermee doen. Het Ronald Mc Donald Huis was in deze situatie zo’n fijne oplossing voor ons! Het was ons ‘thuis’, op maar één minuut afstand van onze kindjes.

Je zit niet op deze plek voor je plezier. Waar je ook kijkt, je ziet pijn en verdriet. Maar ook kracht. Voor elkaar en met elkaar. Met de ouders van de kindjes die ook in het ziekenhuis liggen. Het is een plek waar je allemaal je hart bij elkaar kunt luchten. Je begrijpt elkaar, omdat iedereen in de soort van zelfde achtbaan zit. Als dit er niet was geweest, wat dan? Hoe hadden wij dan recht kunnen blijven staan? We moesten er zijn en sterk zijn voor onze kindjes. En dat is ons gelukt mede door dit fijne huis!

Op 16 september in de avond werd onze lieve Mees ernstig ziek. Zijn longen nog zo onrijp en al een week lang zo ontzettend hart gevochten. Wat deed hij het die week goed, zelfs even van de beademing naar NIPPV ondersteuning. Zo mooi gepoept dat de neonatoloog er zelfs een foto maakte. Jouw mini handjes om die van ons geklemd als we aan het buidelen waren. De lieve donshaartjes die jou nog liever en mooier maakte dan je al was. Én je mooie lieve  oogjes die je speciaal nog even voor ons open deed die laatste nacht.. Op 17 september vroeg in de ochtend sliep je op onze borst rustig in.

En toen werd op vrijdag avond 22 sept onze lieve Bas ziek. Je was al ziek, maar je leek er even bovenop te komen. Zo sterk, dapper en stoer als je was! We buidelen heel veel samen. Ik met Bas en Bart met Sam, met zijn vieren naast elkaar. Er heilig van overtuigd dat Mees ook ergens op de kamer dichtbij ons was. Maar die vrijdag avond pakte je tijdens het buidelen mijn hand niet meer vast. Waar je normaal gesproken onrustig werd als we je even los lieten, deed je nu niets… Ik sprak mijn zorgen uit en het bleek inderdaad niet goed met je te gaan. Op dinsdagochtend 26 sept sliep ook jij op onze borst rustig in.

Ook toen was het fijn dat we zo dichtbij ze woonden. Als we ‘s nachts uit bed gebeld werden en snel naar ze toe moesten komen. Of zelf wilde gaan kijken en nog even snel op en neer liepen. Waar we koffie dronken en soms een biertje met de medebewoners. Daar, waar we even in de tuin konden huilen en samenzitten met vrienden en familie. 

De lieve medebewoners, 140 vrijwilligers en medewerkers in het Ronald Mcdonald zorgen voor dit fijne thuisgevoel in zo’n ontzettende rot periode. Dank jullie wel daar voor. 

 

104 donaties

104 donaties